“نیکول فریدنی هستم. در ۲۸ دیماه ۱۳۱۴ در شهرستان شیراز متولد شدم. در دو سالگی به همراه خانواده ام به اصفهان رفتم. دورهٔ دبستان را در مدرسهٔ شاه عباس واقع در جلفا گذراندم. سپس با خانواده به تهران آمدم و یک سال بعد هم به کرمان رفتیم و تا آخر دبیرستان در آنجا ماندم. در ۱۳۳۴، مجددا،ً با بازگشت پدر، به تهران آمدم. مقطع زندگی من در کرمان بسیار مهم است و در سرنوشت شغلی ام نقش تعیین کننده ای داشته زیرا در این دوره بود که اولین بار دوربین به دست گرفتم. پدر من درتشکیلات اصل چهار؛ یعنی، در طرح معروف ترومن شاغل بود و شخصی به نام حسین شریفی هم متصدی عکاسی اصل چهار بود. او گاهی از من می خواست در خشک کردن عکس ها کمکش کنم. در آن چهاردیواری تاریک، تمام عشق و علاقهٔ من به این کار آرام آرام شکل می گرفت. پس از مدت کمی با اصرار از او خواستم اجازه دهد با دوربین عکاسی کنم. 

ابتدا مخالفت کرد وگفت: “تو عکاسی بلد نیستی. ” راست می گفت ولی من قول دادم که یاد می گیرم و او هم سرانجام یک دستگاه دوربین فانوسی زایس ایکون با یک حلقه فیلم اورتوکروماتیک گورت در اختیارم گذاشت. من که می خواستم از ابرهای درهم پیچیده در زمینهٔ آسمان آبی عکسی با کنتراست بگیرم روی لنز دوربین فیلتر قرمز گذاشتم. غافل از اینکه فیلم اورتوکروماتیک در مقابل نور قرمز حساسیت ندارد و این ترفند را باید در مورد فیلم پان کروماتیک به کار برد. در نتیجه، کل فیلم ها خراب از آب درآمد.باری، پدرم، که علاقهٔ مرا به عکاسی می دید، یک دوربین ۳۵ میلیمتری آرگوس برایم خرید و من با خیالی راحت تر مشغول عکاسی شدم. 

بعداً هم یک نیکون اس ـ ۲ برایم خرید. سر از پا نمی شناختم. همراه رفقا با دوچرخه در هر موقعیتی که پیش می آمد رکاب زنان فاصلهٔ شش فرسنگی جاده شوسهٔ پر از گرد و خاک و دست انداز کرمان ـ ماهان یا سایر مکان های نزدیک را به عشق عکاسی از آثار موجود و طبیعت طی می کردم و بعد ازظهر خسته و خاک آلود به تاریک خانهٔ کوچکم می رفتم و فیلم ها را ظاهر می کردم. آن تاریک خانه را با خون دل از مقوای کلفت درست کرده بودم و چند تشتک و یک تانک ظهور کوچک و یک دستگاه آگراندیسور هم برایش تهیه کرده بودم. بعد از مدتی، یک روز به دفتر پدرم درادارهٔ اصل چهار رفتم و عکس رنگی امامزاده دهستان (واقع دراختیار آباد، هجده کیلومتری کرمان) را روی میزش دیدم. گفتم: ((این عکس را من گرفته ام)). گفت: ((نه، این عکس را یک امریکایی گرفته و به من داده که روی میزم بگذارم)). گفتم: ((یقین دارم که این عکس را من گرفته ام. این دوربین من است، از همین زاویه، همین موقع روز، خودم با دوچرخه رفته ام)). بالاخره او کشوی میزش را باز کرد و تمام عکس هایی که من گرفته بودم و چاپ شده بودند را بیرون آورد و به من داد. 

با ولع آنها را نگاه کردم و به سرعت به خانه رفتم و آنها را به مادرم نشان دادم. روز بعد هم تمام عکس ها را به دبیرستان بردم و به مدیر دبیرستان، آقای مهین، نشان دادم و گفتم: ((اینها را من گرفته ام)). او هم اجازه و دستور داد که آنها را روی پانل زیر ویترین تابلو اعلانات دبیرستان در معرض تماشای شاگردان بگذارم. شادی و احساس اقناع من از دیدن شاگردانی که از سر وکول هم بالامی رفتند تا عکس ها را تماشا کنند توصیف ناپذیر بود اما وقتی به فرآیند چاپ و ظهور رنگی، اسلاید، دارو و سایر مقولات این فن فکر می کردم، درمی یافتم هنوز خیلی فاصله دارم. از چی؟ از چیزهایی که باید بدانم! بالاخره، در ۱۳۳۴ به تهران آمدیم و من یک راست به مغازهٔ آگفا رفتم. عکس های من در اندازهٔ ۴۰ * ۳۰ به در و دیوار فروشگاه آویخته شده بود. به مرحوم مارتین، که نمایندهٔ آگفا در ایران بود، گفتم: “چه کسی این عکس ها را گرفته؟” گفت:”تو او را نمی شناسی! کارش خیلی خوب و تمیزه! ” گفتم: ” کجاست؟” گفت: ” اینجا نیست.” گفتم: ” آقای مارتین، من پسر فلانی هستم و این عکس ها را من در کرمان گرفته ام، نمونه هایش هم با فیلم پیش خودم است”. گفت: ” میآیی اینجا کارکنی؟”. از آن پس مرتباً با فیلم کداکروم عکاسی می کردم و آنها را برای ظهور با پست به آلمان می فرستادم”)).

و اما نیکول و آرزوهایش. بزرگ ترین آرزویش اول سلامتی و تندرستی و بعد عکاسی هوایی است. نیکول تصمیم گیری درمورد انتخاب بهترین کار را خیلی مشکل می داند. او معتقد است بهترین سفرهایش سفر به هند، افغانستان، پاکستان و نپال بوده. هیچ گاه از کنار گذاشتن کار صنعت نفت پشیمان نشده و جز عکاسی هیچ حرفهٔ دیگری نداشته است. هیچ گاه هنگام ظهر عکاسی نمی کند و بهترین فصل برای عکاسی را پاییز، بهار و زمستان می داند. عقیده دارد یک عکاس خوب باید بتواند از یک حلقهٔ ۳۶ تایی، هجده فریم خوب عکاسی کند. برای نتیجهٔ بهتر از این هنر باید زیاد سفر کرد. عکاسی تمام زندگی او را از کودکی تا به حال تشکیل می دهد. نوع دوربین را زیاد مهم نمی داند و معتقد است باید سعی کرد بدون سه پایه عکس گرفت. 

او می گوید خانواده اش اصرار داشتند نیکول در کنار آنها در کانادا زندگی کند ولی نیکول می گوید زندگی در کانادا برایم امکان پذیر نبوده و نیست. او به خاطر تحصیلات فرزندانش آنها را مقیم کانادا کرده و ترجیح داده خودش در ایران عکاسی کند. خانواده اش می گویند نیکول ما را رها کرده اما نیکول می گوید من در ایران به دنیا آمده ام، همین جا زندگی می کنم ودوست دارم همین جا بمیرم.

نیکول فریدنی در سال های پایانی دچار بیماری پارکینسون، سرطان پروستات و عفونت ریوی شد، تا اینکه در روز چهارشنبه ۱۷ بهمن ۸۶ درگذشت.